Z życia szkoły

PEDAGOG SZKOLNY

Beata Kryzińska

GODZINY   PRACY   PEDAGOGA  SZKOLNEGO W  ROKU  SZKOLNYM  2024/2025

wtorek      08.00 – 15.15

środa         08.00 – 12.00

czwartek   08.00  - 15.15

 

 

Szanowni Rodzice,

być może Wasze dziecko doznało dokuczania ze strony swoich kolegów, koleżanek i pojawiło się pytanie co ja, jako rodzic mogę w tej sytuacji zrobić, jak pomóc własnemu dziecku?

Najważniejsze jest to, aby uświadomić dziecku, że nie jest niczemu winne, że ktoś mu dokucza. Powiedzieć mu, żeby nie wierzyło w to co słyszy.

Ważne, aby pokazać mu, że jest wartościową osobą, wskazać jego talenty, mocne strony, przypomnieć o zainteresowaniach, pasjach – wiara dziecka w swoje możliwości pomoże uwierzyć mu, że może przezwyciężyć dokuczanie.

 Ponadto, trzeba pokazać dziecku, że może poradzić sobie z tym, jak ktoś mu dokucza i nauczyć je radzenia sobie z dokuczaniem.

Zachęcam Państwa do lektury  artykułu na temat jak  pomóc dziecku radzić sobie z dokuczaniem”

„ Jak pomoc dziecku radzić sobie z dokuczaniem”?

Co może zrobić Państwa dziecko, gdy inny uczeń mu dokucza?

            Warto, by oddaliło się od tej osoby albo przyłączyło do innej grupy. Jeśli są miejsca, w których dokuczanie się powtarza, warto by dziecko ich unikało. Jeśli dziecko poczuje się zagrożone, warto by jak najszybciej znalazło się w bezpiecznym miejscu i nie bało się uciekać.

1. Nie dajmy uwierzyć dziecku w słowa dokuczającego.

            Najważniejsze to przekazać mu, żeby nie wierzyło w to co słyszy.

– Mówmy dziecku, że to co ktoś o nim mówi nie jest prawdą, że to właśnie ten chłopak czy dziewczyna ma problem i wyżywa się na nim, że choć może czuć się gorsze z powodu dokuczania, to tak naprawdę nie jest gorsze, że tylko dokuczający chce sprawić, by właśnie tak się czuło.

A gorszy jest ten, który poniża innych.  Poniża, bo sam czuje się gorszy – tłumaczy Małgorzata Ohme, ekspertka kampanii Cartoon Network „Bądź kumplem, nie dokuczaj”. 

2. Zaplanujmy z dzieckiem dobre riposty na zaczepki - dzieci mają bogatą wyobraźnię, warto do niej apelować i tłumaczyć, by nie dopuszczały do siebie informacji płynących od sprawcy dokuczania.

– Mówmy dziecku tak: gdy stoisz przy nim wyobraź sobie, że jest między wami niewidzialna szyba, za którą on coś mówi, ale ty widzisz tylko ruszające się, bezdźwięczne usta – radzi Małgorzata Ohme. – Warto również wzmacniać wiarę dziecka w to, że może dać odpór dokuczaniu.

Niech powtarza sobie „dam radę”, że tak naprawdę słaby jest ten, który dokucza, a nasze dziecko jest silne.

Dobrze jest zaplanować razem z dzieckiem dobre riposty na zaczepki.

– Na pewno on powtarza jakieś teksty. Warto zaplanować z dzieckiem odpowiedzi, np. „to bardzo ciekawe” albo „lepiej się czujesz, jak tak gadasz?” – radzi Małgorzata Ohme.

 - Przekażmy dziecku, by w miarę możliwości nie dawało się wyprowadzić z równowagi, bo dokuczanie ze strony innego ucznia właśnie temu służy.

- Powtarzajmy, by nie wyzywało i nie biło, bo każda taka pełna złości reakcja daje dokuczającemu satysfakcję i zachęca do dalszego dokuczania.

– Ważne jest by przekazać naszemu dziecku, by nie pokazywało emocji, że wiemy i rozumiemy to, że pewnie jest mu smutno albo go to złości, ale dokuczający może to uznać za słabość, która da mu siłę, bo nakręca się strachem innych – dodaje Małgorzata Ohme.

3. Zachęćmy dziecko, by poszukało sojuszników.

 Dobrze jest zachęcić dziecko, by spróbowało porozmawiać z dokuczającym.

Mówmy dziecku: powiedz mu/jej, że nie podoba Ci się to i nie zgadzasz się na takie traktowanie. Zachęćmy dziecko, by poćwiczyło z nami lub przyjaciółmi takie rozmowy.

W sytuacji, gdy nasze dziecko jest dręczone psychicznie, warto by poszukało sobie sojuszników. Zachęćmy je do tego, by zapraszało kolegów ze szkoły do domu i nawiązywało kontakty.

Gdy uda mu się stworzyć wokół siebie grupę, będzie silniejszym przeciwnikiem – radzi Małgorzata Ohme.

Warto, by nasze dziecko było miłe dla osób, które mu nie dokuczają, a które dokuczający lubi.

Gdy pozyska ich sympatię, dokuczający może stracić sojuszników i zostać sam.

4. Przekonaj dziecko, by opowiedziało dorosłym.

 Bardzo istotne jest przekazać dziecku, że jeśli coś mu grozi, to musi powiedzieć o tym dorosłemu, zwłaszcza jeśli dokuczanie się powtarza. Przekonajmy je, że nie wyjdzie na „kabla”, bo to wyjątkowa sytuacja, gdy musi chronić bezpieczeństwo,  a dorosły będzie wiedział jak mu pomóc.

Dziecko powinno mówić dorosłym o sytuacjach dokuczania, dopóki problem nie zostanie rozwiązany. Rozmawiajmy więc z nim o tym często, by na bieżąco monitorować sytuację.

Powiedzmy też o istnieniu anonimowego Telefonu Zaufania dla Dzieci i Młodzieży 116 111. Połączenie jest bezpłatne.

Postarajmy się również przekonać nasze dziecko, by reagowało nie tylko, gdy to jemu dzieje się krzywda, ale było też wsparciem dla kolegi czy koleżanki, którzy doświadczają dokuczania.

 I najważniejsze: nasze dziecko nie może zwątpić w dobro.

 Postarajmy się wpoić mu, że bycie miłym dla ludzi jest bardzo ważne i że jeśli takie będzie, to znajdzie wokół siebie wiele kochających osób.

 

Źródło:

https://mamadu.pl/126537,rodzicu-przeczytaj-jak-twoje-dziecko-poradzi-sobie-zdokuczaniem-w-szkole

 

Jak radzić sobie z dokuczaniem?

 

Drodzy Uczniowie,

 Dokuczanie to powtarzające się, celowe złe traktowanie innych, sprawianie im przykrości, ranienie ich. Może zdarzyć się każdemu, w każdym miejscu (szkole, domu, a nawet w Internecie).

Według badań przeprowadzonych przez Instytut Badań Edukacyjnych, skala problemu dokuczania jest bardzo duża. Ponad połowa dzieci w szkole podstawowej doświadcza minimum raz w miesiącu niemiłego zachowania w szkole ze strony swoich kolegów i koleżanek w postaci: obgadywania, izolowania, nastawiania klasy przeciwko sobie, itp.

Należy pamiętać, że dokuczanie to nie zabawa!

Warto być uważnym i wrażliwym na różne postawy, które pojawiają się wśród uczniów.

Czasami coś z pozoru błahego może być dla kogoś bardzo przykre.

 W takich sytuacjach ważne jest, abyście umieli sobie poradzić, gdy ktoś Wam dokucza, a przede wszystkim wiedzieli, że to, co ktoś mówi o Was niemiłego nie jest prawdą, że to właśnie ten chłopak czy dziewczyna ma problem i wyżywa się na Was.

Zapraszam Was do obejrzenia krótkich filmów na YouTube – „ Zostań kumplem – nie dokuczaj”,   z których dowiecie się co na temat dokuczania mówią świetni sportowcy tacy jak Robert Lewandowski, Wojciech Szczęsny czy Kamil Stoch.

Kilka rad  jak samodzielnie zniechęcić do siebie osobę, która dokucza:

• Spróbuj się nie przejmować. Ignorować sprawców dokuczania – osoba, która dokucza chce, abyś był smutny, zły, było Ci przykro – nie daj mu tej satysfakcji.
• Bądź pewny siebie – wyprostowany z podniesioną z głową.
• Głos jest Twoją siłą – odpowiadaj pewnym mocnym głosem.
• Powiedz krótko i stanowczo, że nie zgadzasz się na takie traktowanie, nie chcesz, żeby tak do Ciebie mówił, nazywał Cię tak.
• Masz prawo prosić o pomoc – informowanie innych o czyimś zachowaniu wobec Ciebie,  z którym nie możesz sobie poradzić, a które Cię rani, nie jest skarżeniem, tylko szukaniem pomocy i dbaniem o własne bezpieczeństwo.
• Zwróć się do obserwatorów dokuczania, podkreślając, że nie reagując, pomagamy w dokuczaniu.

Jeśli te sposoby nie pomagają, porozmawiaj z kimś dorosłym, komu ufasz – rodzice, wychowawca, inny nauczyciel, pedagog lub psycholog szkolny i opowiedz, co się dzieje.

Drogi uczniu, masz problem w relacjach z rówieśnikami? Jesteś przez nich odsuwany, obrażany? Ktoś Ci dokucza? Chcesz poznać dodatkowe sposoby radzenia sobie z dokuczaniem?

Jeśli potrzebujesz porozmawiać lub masz problem skontaktuj się ze szkolnym pedagogiem lub psychologiem,  jesteśmy po to, by Wam pomagać i Was wspierać.

 

Zaburzenia emocjonalne

są często diagnozowane u dzieci, ale mogą występować również u osób dorosłych.

 Najczęstsze zaburzenia emocjonalne to zaburzenia lękowe, zaburzenia nastroju i zaburzenia odżywiania. Objawy zaburzeń emocjonalnych mogą się różnić w zależności od rodzaju zaburzenia, ale posiadają pewną wspólną pulę objawów. Warto orientować się w temacie zaburzeń emocjonalnych i zdobywać wiedzę w tym zakresie, by wiedzieć, jak pomóc dziecku w razie potrzeby.

Czym są zaburzenia emocjonalne?

Wszystkie dzieci w pewnym momencie swojego życia doświadczają pewnego stopnia deregulacji emocjonalnej. W końcu rosną i uczą się, jak radzić sobie w ciągle zmieniającym się świecie.

Zaburzenia emocjonalne u dzieci mogą przybierać różne formy, ale wszystkie wiążą się z uporczywymi i uciążliwymi objawami, które zakłócają codzienne życie. Niektóre z najczęstszych zaburzeń obejmują lęk, depresję i zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi.

Często zaburzenia emocjonalne pojawiają się po raz pierwszy we wczesnym dzieciństwie lub w okresie dojrzewania. Jeśli nie są leczone, mogą utrzymywać się do dorosłości.

Zaburzenia emocjonalne u dzieci  - przyczyny.

Zaburzenia emocjonalne u dzieci mogą mieć różne przyczyny. Jedną z najczęstszych są przykre doświadczenia życiowe. Dzieci, którym brakuje akceptacji, miłości i czułości, mogą być bardziej narażone na rozwój problemów emocjonalnych. Podobnie, dzieci, które są świadkami konfliktu w rodzinie lub doświadczają trudnych okoliczności życiowych, również mogą być zagrożone. Dodatkowo, własne problemy emocjonalne rodziców mogą przyczynić się do rozwoju zaburzeń emocjonalnych u dzieci. Ostatecznie, wiele czynników może odgrywać rolę w rozwoju tych zaburzeń. Jednak dzięki zrozumieniu potencjalnych przyczyn można być lepiej przygotowanym do pomocy dzieciom, które zmagają się z problemami.

Jak każdy rodzic wie, dzieci mogą być podatne na niepokój. Czy to martwiąc się o test w szkole lub zastanawiając się, czy uda im się znaleźć przyjaciół na nowym placu zabaw, dzieci często mają lęki i obawy, o których dorośli mogą nawet nie myśleć. Ale dla niektórych dzieci, lęk może stać się czymś więcej niż tylko normalną częścią dzieciństwa. Gdy lęk jest ciężki i uporczywy, może prowadzić do rozwoju zaburzeń emocjonalnych, takich jak depresja i fobie.

Istnieje kilka czynników, które mogą przyczynić się do pojawienia się zaburzeń lękowych i emocjonalnych u dzieci. Predyspozycje genetyczne są też  jednym z ważnych czynników, ponieważ dzieci, które mają rodziców lub innych bliskich krewnych z zaburzeniami lękowymi, są bardziej narażone na ich samodzielny rozwój. Narażenie na traumę lub stresujące wydarzenia życiowe może również odgrywać rolę, podobnie jak nieregularne wzorce snu lub złe odżywianie. W wielu przypadkach, to połączenie tych czynników prowadzi do rozwoju zaburzeń emocjonalnych.

 Kiedy dzieci nie mogą być niezależne lub uczestniczyć w obowiązkach domowych, mogą szybko stać się przytłoczone i zestresowane. Może to prowadzić do szeregu zaburzeń emocjonalnych, w tym lęków i depresji. Dodatkowo, gdy dzieci nie są uczone dawania i dzielenia się, mogą stać się samolubne.

Aby zapobiec zaburzeniom emocjonalnym u dzieci, ważne jest, aby nauczyć je samodzielności i uczestnictwa w pracach domowych. Dodatkowo dzieci powinny być uczone wartości dawania i dzielenia się. Wpajając dzieciom te wartości, możemy pomóc im uniknąć pułapek konsumpcyjnej postawy.

Dzieci są istotami emocjonalnymi, a ich emocje odgrywają istotną rolę w ich rozwoju. Jednakże, gdy dzieci doświadczają zaburzeń emocjonalnych, może to utrudniać ich zdolność do interakcji z innymi, powodując problemy społeczne i emocjonalne. Jedną z podstawowych przyczyn zaburzeń emocjonalnych u dzieci jest egoizm emocjonalny, czyli brak lub niedobór uczuć wyższych.

Bez zdolności do odwzajemniania uczuć miłości lub empatii, dzieci często stają się przytłoczone własnymi emocjami i wycofują się z interakcji społecznych. W rezultacie mogą doświadczać izolacji, niepokoju i depresji. Nieleczony egoizm emocjonalny może mieć trwały wpływ na zdolność dziecka do tworzenia zdrowych relacji.

Zaburzenia emocjonalne u dzieci mogą być spowodowane wieloma czynnikami, w tym poczuciem niższości lub poczuciem nadmiernej władzy. Kiedy dzieci czują, że są gorsze od swoich rówieśników, mogą zacząć się wycofywać i izolować. Może to prowadzić do depresji i lęku, a także innych zaburzeń emocjonalnych. Podobnie, gdy dzieci czują, że mają zbyt wiele władzy lub kontroli, mogą zachowywać się w sposób destrukcyjny. To również może prowadzić do problemów emocjonalnych, takich jak zaburzenia zachowania czy zaburzenia opozycyjno-depresyjne.

W niektórych przypadkach zaburzenia emocjonalne mogą być spowodowane kombinacją tych czynników.

Ostatecznie ważne jest, aby zidentyfikować podstawową przyczynę zaburzeń emocjonalnych, aby skutecznie je leczyć.

Zaburzenia emocjonalne u dzieci – objawy.

Jakie są objawy zaburzeń emocjonalnych u dzieci?

Chociaż każde dziecko jest inne i może wykazywać różne objawy, istnieją pewne wspólne oznaki, które mogą wskazywać, że dziecko ma zaburzenia emocjonalne. Jakie to mogą być objawy?

Tiki

Tiki zaliczane są do objawów neurotycznych i charakteryzują się nagłym i mimowolnym charakterem. Często pojawiają się w odpowiedzi na silne przeżycia traumatyczne i są spowodowane sytuacjami konfliktowymi. Na pojawienie się i utrzymanie tików mają wpływ różne mechanizmy i czynniki patogenne, takie jak naśladownictwo, utrwalenie reakcji obronnych i długotrwałe traumatyzujące doświadczenia. Leczenie tików wymaga indywidualnego podejścia, uwzględniającego unikalne potrzeby i sytuację dziecka. Metody terapeutyczne mogą obejmować terapię behawioralną, leki i psychoterapię. Dzięki odpowiedniemu leczeniu tiki mogą być opanowane, a dziecko może prowadzić normalne życie.

Jąkanie

Chociaż kiedyś uważano, że jąkanie jest spowodowane czynnikami psychologicznymi, współczesne badania wykazały, że stan ten ma silne podłoże neurologiczne. Badania wykazały, że jąkanie występuje częściej u chłopców niż u dziewcząt, przy czym chłopcy stanowią około 80% wszystkich przypadków.

Najczęściej obserwowaną formą jąkania jest jąkanie kloniczno-toniczne, które charakteryzuje się powtarzaniem tej samej samogłoski lub sylaby, a także przerwami w mówieniu. Chociaż dokładna przyczyna jąkania nie jest znana, uważa się, że jest ona związana z nieprawidłowościami w ośrodkach kontroli motorycznej mózgu. Nie ma lekarstwa na jąkanie, ale istnieją różne metody leczenia, które mogą pomóc zmniejszyć jego nasilenie. Przy odpowiednim leczeniu i wsparciu, wiele osób jąkających się jest w stanie prowadzić normalne, produktywne życie.

Lęki

Choć wydają się podobne, strach i lęk to w rzeczywistości dwie bardzo różne emocje. Strach jest reakcją na konkretne, realne i natychmiastowe zagrożenie, natomiast lęk jest spowodowany oczekiwaniem na potencjalne niebezpieczeństwo. U dzieci do najczęstszych lęków należą: ciemność, samotność, zwierzęta lub klęski żywiołowe. Lęki nocne to również forma lęku, która często dotyka dzieci. Dzieci, które doświadczają lęków nocnych, są często łatwo przytłoczone stresem, bardzo wrażliwe, szybko płaczą i są bierne w sytuacjach społecznych. O ile strach jest zazwyczaj przejściowy i adaptacyjny, o tyle przewlekły lęk może być wyniszczający. Jeżeli Twoje dziecko boryka się z lękiem, ważne jest, aby poszukać profesjonalnej pomocy, aby zapobiec zakłóceniu rozwoju i ogólnego samopoczucia.

Moczenia nocne

Dla wielu dzieci mimowolne moczenie się jest źródłem frustracji i zakłopotania. Chociaż jest ono bardziej powszechne u chłopców niż u dziewczynek, może wystąpić u dzieci każdej płci. W większości przypadków mimowolne moczenie się jest związane z podstawowymi problemami behawioralnymi, takimi jak niepokój lub drażliwość.

W niektórych przypadkach może być również wynikiem niewłaściwego treningu lub nawyków. Jednak w wielu przypadkach przyczyna mimowolnego moczenia się nie jest znana. Chociaż nie ma lekarstwa na tę przypadłość, dostępne są metody leczenia, które mogą pomóc dzieciom lepiej radzić sobie z objawami.

W wielu przypadkach moczenia nocne są objawem tego, że dziecko zmaga się z zaburzeniami emocjonalnymi – dlatego skupić się należy nie na leczeniu objawów, którym jest moczenie nocne, zamiast tego należy skupić się na namierzeniu i leczeniu przyczyny takiego stanu rzeczy.

Zaburzenia łaknienia

Zaburzenie łaknienia to neurotyczny brak apetytu. Jego przyczyną może być podawanie pokarmów, których dziecko nie aprobuje, zazdrość o rodzeństwo i miłość rodziców, wyrażanie pretensji lub wrogości wobec rodziców lub sposób na zwrócenie uwagi i zapewnienie opieki. Zaburzenia apetytu często są najpierw zauważane przez zmianę nawyków żywieniowych. Dziecko może zacząć pomijać posiłki, jeść tylko małe ilości lub odmawiać jedzenia niektórych pokarmów.

Utrata wagi może być zauważalna, a także dolegliwości fizyczne, takie jak bóle głowy lub brzucha. Jeśli nie są leczone, zaburzenia apetytu może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych, takich jak niedożywienie lub anoreksja. Leczenie zwykle obejmuje psychoterapię i/lub leki. terapia rodzinna może być również pomocna w celu rozwiązania wszelkich podstawowych problemów rodzinnych, które mogą przyczyniać się do problemu dziecka. Dzięki leczeniu większość dzieci jest w stanie wyzdrowieć i wrócić do normalnych nawyków żywieniowych.

Zaburzenia emocjonalne u dzieci – rodzaje.

Choć przeżywanie silnych emocji przez dzieci jest całkowicie normalne, czasami emocje te mogą stać się przytłaczające lub zacząć przeszkadzać w codziennym życiu. Jeśli tak się dzieje, może to świadczyć o zaburzeniach emocjonalnych. Istnieje wiele różnych rodzajów zaburzeń emocjonalnych, które dotykają dzieci, a każde z nich może objawiać się na różne sposoby. Zrozumienie objawów i szukanie pomocy, jeśli dziecko ma problemy, jest kluczowe dla zapewnienia mu najlepszej szansy na udaną przyszłość. Jakie zaburzenia mogą pojawić się u dzieci?

Zaburzenia nerwicowe

Zaburzenie nerwicowe charakteryzuje się “chorobliwie lękową reakcją na stres” Innymi słowy, osoby z zaburzeniami nerwicowymi mają tendencję do nadmiernego niepokoju lub podejrzliwości i często mają trudności z radzeniem sobie z codziennymi stresorami.

U dzieci zaburzenia te mogą objawiać się jako lęk separacyjny, fobia społeczna. Mogą unikać chodzenia do szkoły lub na zajęcia społeczne ze strachu przed oddaleniem od rodziców. W rezultacie dzieci z zaburzeniami nerwicowymi często mają trudności z nawiązywaniem przyjaźni i często czują się odizolowane i samotne. Leczenie zaburzeń nerwicowych zazwyczaj obejmuje terapię i leki.

Agresja

Agresja u dzieci jest poważnym zaburzeniem emocjonalnym, które może mieć głęboki wpływ na ich życie. pozostawiona bez kontroli może prowadzić do poważnych problemów, takich jak zastraszanie, przemoc, a nawet przestępczość. Chociaż nie ma jednej przyczyny agresji u dzieci, istnieje kilka czynników, które mogą przyczynić się do jej rozwoju. Należą do nich narażenie na przemoc, ubóstwo, nadużywanie substancji psychoaktywnych i konflikty rodzinne. Dodatkowo, dzieci, które były ofiarami przemocy fizycznej lub seksualnej są w grupie podwyższonego ryzyka rozwoju zachowań agresywnych. Dzięki wczesnej interwencji i leczeniu, agresja u dzieci może być skutecznie leczona, a jej negatywne skutki zminimalizowane.

Istnieje wiele form agresji, które mogą przejawiać dzieci. Agresja fizyczna występuje wtedy, gdy dziecko fizycznie chce skrzywdzić innych, np. bije, kopie lub gryzie. Agresja słowna ma miejsce, gdy dziecko używa słów, aby skrzywdzić innych, np. przezywając ich lub grożąc. Agresja relacyjna ma miejsce, gdy dziecko próbuje skrzywdzić innych, niszcząc relacje, np. rozsiewając plotki lub wykluczając kogoś z grupy. I wreszcie agresja bierna to taka, w której dziecko wyraża swoją agresję w sposób pośredni, np. dąsając się lub milcząc. Wszystkie te formy agresji mogą być szkodliwe zarówno dla agresora, jak i dla ofiary. Ważne jest, aby rodzice i opiekunowie byli świadomi różnych rodzajów agresji, aby mogli pomóc dzieciom w nauce zdrowego radzenia sobie z emocjami.

Nadpobudliwość

Nadpobudliwe dzieci są być może najbardziej znanym rodzajem zaburzeń emocjonalnych, charakteryzujących się niezdolnością do siedzenia w miejscu. Podczas gdy nadpobudliwość jest często postrzegana jako po prostu przypadek “zbyt dużej energii”, może to być w rzeczywistości poważny problem, który zakłóca naukę w szkole i interakcje społeczne. W ciężkich przypadkach, leki mogą być konieczne, aby pomóc kontrolować objawy. Jednak istnieje również szereg interwencji behawioralnych, które mogą być skuteczne w zarządzaniu nadpobudliwością. Należą do nich regularne ćwiczenia,zapewnienie jasnych zasad i oczekiwań.

Szacuje się, że od 3 do 5 procent wszystkich dzieci ma zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi. Stan ten charakteryzuje się trwałym wzorcem nieuwagi i / lub hiperaktywne-impulsywne zachowanie, które zakłóca funkcjonowanie lub rozwój. Objawy zwykle stają się widoczne we wczesnym dzieciństwie i mogą prowadzić do trudności w szkole, w domu i w sytuacjach społecznych.

Zahamowanie psychoruchowe

 Jednym z rodzajów zaburzeń emocjonalnych, które mogą wystąpić u dzieci jest tzw. zahamowanie psychoruchowe. Odnosi się to do zmniejszonej zdolności do poruszania się lub mówienia w odpowiedzi na bodźce zewnętrzne.

Zahamowanie psychoruchowe może mieć znaczący wpływ na życie dziecka, zakłócając jego zdolność do interakcji z innymi ludźmi.

Dzisiejsze dzieci są pod dużą presją. Czy to presja naukowa, aby odnieść sukces w szkole, czy presja społeczna, aby dopasować się do swoich rówieśników, dzisiejsze dzieci często sprawiają wrażenie, że są stale zestresowane. Może to prowadzić do wielu problemów, od lęków i depresji po problemy ze zdrowiem fizycznym.

Jedną z grup dzieci, które są szczególnie podatne na stres, są dzieci “zmotywowane-napięte”. Dzieci te charakteryzują się niezwykłą skrupulatnością i przesadną starannością w wykonywaniu zadań. Są perfekcjonistami, którzy dążą do doskonałości we wszystkim, co robią i w związku z tym często czują się przytłoczone i zestresowane.

Rodzicu, jeżeli dotyczy to Twojego dziecka, ważne jest, aby pomóc mu znaleźć sposoby radzenia sobie ze stresem. Należy zachęcać je do robienia przerw, gdy czuje się przytłoczone i uczyć je zdrowych mechanizmów radzenia sobie, takich jak głębokie oddychanie i ćwiczenia relaksacyjne. Ważne jest również, aby dać mu do zrozumienia, że popełnianie błędów jest w porządku – nikt nie jest doskonały i nikt nie oczekuje, że będzie.

Samoocena dziecka jest ważnym czynnikiem w jego rozwoju. Dzieci, które mają wysoką samoocenę, są bardziej pewne siebie i odporne, podczas gdy te z niską samooceną mogą być bardziej wycofane i pasywne. Wiele badań wykazało, że dzieci, które uczęszczają do przedszkola, mają wyższą samoocenę niż te, które nie uczęszczają. Jest to prawdopodobnie spowodowane tym, że przedszkole stwarza możliwości interakcji społecznych i eksploracji.

Jednak niektóre dzieci mogą rozpocząć naukę w przedszkolu z obniżoną samooceną. Dzieci te są zazwyczaj bardziej pasywne zarówno w domu, jak i w szkole. W związku z tym mogą stracić okazję do rozwinięcia pewności siebie i zdobycia umiejętności. Ważne jest, aby zapewnić tym dzieciom wsparcie i zachętę, aby mogły w pełni wykorzystać swój potencjał.

Dzieci “nadwrażliwe-asteniczne” często czują się niezrozumiane i samotne. Zazwyczaj są bardzo skryte i powściągliwe, nie ujawniają swoich przeżyć innym. Często czują się inne od innych dzieci i unikają ich towarzystwa, wybierając samotne zabawy. Ich nadmierna wrażliwość emocjonalna powoduje, że unikają nadmiaru bodźców, co powoduje, że izolują się od kontaktów z innymi. Choć mogą wydawać się nieśmiałe lub niezainteresowane interakcją społeczną, to często dlatego, że czują się przytłoczone przez otoczenie. Ważne jest, aby zapewnić tym dzieciom spokojne i pielęgnujące środowisko, w którym będą mogły bezpiecznie wyrażać siebie.

Obojętność uczuciowa

Jak sama nazwa wskazuje, dzieci te są w dużej mierze obojętne na emocje innych. Mogą sprawiać wrażenie zimnych i nieczułych, często mają trudności z nawiązywaniem więzi. W związku z tym mogą mieć trudności z nawiązywaniem przyjaźni i często izolują się.

 

Źródło: Internet

Drogi Uczniu,

Zwróć się do pedagoga szkolnego gdy:

– Czujesz, że nikt Cię nie rozumie, jesteś samotny.

– Nie potrafisz porozumieć się z nauczycielami, rówieśnikami, rodzicami.

– Masz problemy rodzinne, znajdujesz się w trudnej sytuacji materialnej.

– Masz problem i nie wiesz jak go rozwiązać.

– Chcesz podzielić się swoją radością, sukcesem.

– Chciałbyś z kimś porozmawiać.

– Masz ciekawe pomysły, którymi chcesz się podzielić.

Pedagog szkolny ( to według ? Encyklopedii pedagogicznej?) osoba zatrudniona w szkole w celu uzupełniania, pogłębiania i rozszerzania działalności dydaktyczno-wychowawczej prowadzonej przez nauczycieli. Definicja ta ustala niejako obszary działania i zakresy obowiązków pedagoga szkolnego, ale aby odpowiedzieć na pytanie, na czym polega praca pedagoga, należy skupić się na oczekiwaniach jakie w stosunku do niego mają osoby, z którymi współpracuje.

Organizuje w szkołach i placówkach pomoc psychologiczną i pedagogiczną dla młodzieży, której celem jest wspomaganie rozwoju psychicznego i efektywności uczenia się poprzez pomoc wychowawcom klas i współdziałanie z nauczycielami, rodzicami ( opiekunami prawnymi), pielęgniarką szkolną, organami szkoły oraz instytucjami pozaszkolnymi zwracając uwagę na przestrzeganie postanowień Konwencji Praw Dziecka.

Ale głównym partnerem w pracy pedagoga szkolnego jest uczeń.

Wśród poruszanych problemów znajdują się:

• Pomoc wychowawcom klas w rozpoznawaniu indywidualnych potrzeb uczniów oraz analizowaniu przyczyn niepowodzeń szkolnych i trudności wychowawczych poprzez obserwację zachowana pojedynczych uczniów i klasy, rozmowy indywidualne i uczestnictwo w godzinach wychowawczych oraz innych spotkaniach z klasą, analizowanie wyników nauczania i ocen zachowania, rozmowy z rodzicami ( opiekunami prawnymi), udział w wywiadówkach i radach pedagogicznych, porady wychowawcze, prowadzenie lub organizowanie prelekcji i dyskusji na tematy ważne i interesujące młodzież.

• Określanie form i sposobów udzielania pomocy uczniom dotyczących stymulowania rozwoju lub pokonywania przez uczniów trudności rozwojowych, wyrównywania braków i luk w nauce.

• Współorganizowanie zajęć dydaktycznych nauczania indywidualnego.

• Udzielanie pomocy psychologicznej i pedagogicznej uczniom realizującym indywidualny program lub tok nauki poprzez konsultacje dla uczniów, rodziców i nauczycieli.

• Koordynację działań podejmowanych na terenie szkoły z zakresu orientacji zawodowej, tj. organizowanie w odpowiednim czasie informacji ( spotkania, prelekcje) ułatwiającej młodzieży wybór dalszego kształcenia i zawodu.

• Działanie na rzecz zorganizowania opieki i pomocy materialnej uczniom znajdującym się w trudnej sytuacji życiowej poprzez informowanie rodziców i uczniów o możliwościach i procedurze uzyskania zasiłków, stypendiów i innych form pomocy materialnej oraz współdziałanie z instytucjami i organizacjami pozaszkolnymi udzielającymi wsparcia materialnego.

• Współpracę z poradnia psychologiczno – pedagogiczną i innymi poradniami specjalistycznymi w zakresie konsultacji metod i form pomocy udzielanej uczniom oraz w zakresie specjalistycznej diagnozy w indywidualnych przypadkach.

• Współdziałanie z organami szkoły, policją, sądami w przypadkach wykroczeń uczniów ( naruszenie regulaminu szkoły lub prawa).

• Prowadzenie dokumentacji, tj. dziennika pedagoga szkoły oraz ewidencję młodzieży zawierającą dokumentację prowadzonych badań i czynności uzupełniających.

• Doskonalenie swoich kwalifikacji poprzez uczestnictwo w różnych formach doskonalenia i samokształcenia.

• W ramach swojej pracy pedagog szkolny współpracuje z takimi placówkami wspierającymi proces dydaktyczno wychowawczy szkoły, jak : – Poradnią Psychologiczno – Pedagogiczną, – Ośrodkiem Pomocy Społecznej, – Komendą Policji, – Sądem Rejonowym – Wydział Rodzinny i Nieletnich, – Kuratorami sądowymi, – Innymi podmiotami wspierającymi rodzinę i szkołę.

CYTATY do przemyślenia

Cokolwiek potrafisz lub myślisz, że potrafisz, rozpocznij to. Odwaga ma w sobie geniusz, potęgę i magię.?

Johann Wolfgang von Goethe

Istnieć to znaczy zmieniać się, zmieniać się to znaczy dojrzewać, dojrzewać to znaczy stwarzać siebie nieustannie na nowo.

Bergson

O przyjaźni

Przyjaźń powiększa szczęście i pomniejsza nieszczęście, podwajając naszą radość i dzieląc na pół smutek.

Addison Joseph

Cechy dobrego przyjaciela:

dotrzymuje słowa

jest wierny wspólnym ideałom

potrafi dochować tajemnicy

Cieszy się z sukcesów przyjaciela

Nie obgaduje za plecami

Dzieli się nawet drobiazgiem.

Pomaga w każdej potrzebie.

Nie opuszcza w  biedzie

Potrafi cierpliwie słuchać

Jest bezinteresowny

Wspiera w troskach.

Dekalog przyjaźni:

Przyjaźń – to trudny temat; w burzliwych sporach często wypacza się jej sens. Oto dziesięć przykazań, które pomogą zweryfikować to, co o przyjaźni dotąd myślałeś

1. Przedstawiaj się takim, jaki jesteś  twój wizerunek jest piękny, o ile ty sam go pierwszy zaakceptujesz. Przyjacielowi jesteś w stanie dać tyle siebie, ile zdołałeś w sobie poznać i pokochać.
2. Nawet w najgorszym z bliźnim jest coś ważnego i pozytywnego  spróbuj to odkryć.
3. Jeżeli przyjaciel nie szuka ciebie  ty poszukaj jego.
4. Nie angażuj swoich sił we współzawodnictwo z przyjacielem  za to połącz się z jego siłą.
5. Przebaczenie jest największą próbą sił, przebaczaj i z całego serca ciesz się przebaczeniem innych.
6. Jeżeli chcesz wyładować się, pośmiać, albo wypłakać, nie wstydź się przyjaciela!
7. Twój przyjaciel ma imię. Nie zapominaj jakie.
8. Jeżeli pomylisz się, ale umiesz się do tego przyznać, jesteś wielki.
9. Nie chciej, aby twoje zdanie wyparło wolę innych.
10. Dobra pamięć jest wrogiem przyjaźni, jeśli zapominasz o zobowiązaniach, ważne jest, żebyś nie pamiętał o przykrościach.

10 zasad dobrego koleżeństwa

Nie wypowiadaj na głos wszystkiego, co ci przychodzi do głowy. Zwróć uwagę na to, jak mówisz, bo to jest często ważniejsze od tego, co mówisz.

Jeśli coś obiecujesz obiecuj ostrożnie i zawsze dotrzymuj swoich obietnic, bo jest to podstawą zaufania, przyjaźni i koleżeństwa.

Bądź uprzejmy. Jeśli masz do powiedzenia coś miłego zawsze to powiedz. Pochwal czyjąś pracę, doceń czyjeś starania. Nie przesadzaj bądź w tym naturalny.

Okazuj koleżankom i kolegom swoje przyjazne zainteresowanie, nich każdy w twojej obecności czyje się, że jest dla ciebie ważny.

Bądź pogodny jeśli jest okazja- uśmiechaj się do ludzi.

Staraj się słuchać, a słuchając patrz na tego kto do ciebie mówi, nie wtrącaj się nie na temat, ale daj znać, że słuchasz np. kiwając głową, zadając drobne pytania.

Pozwól innym mieć swoje zdanie koleżeństwo nie oznacza, że musicie myśleć tak samo i lubić to samo.

Jeśli nie odpowiada ci czyjeś towarzystwo po prostu go unikaj, zamiast wdawać się w kłótnie, wyśmiewać czy obmawiać.

Nie mów komuś tego, czego sam nie chciałbyś usłyszeć o sobie.

Jeśli komuś nie odpowiada twoje towarzystwo  nie narzucaj się.

Pamiętaj !!!

Tylko swoim zachowaniem możesz zmienić swoje kontakty z innymi.

To proste!

Zachowuj się tak, aby innym było przyjemnie w twoim towarzystwie.

Jak skutecznie radzić sobie z problemami?

Procedura rozwiązywania problemów:

1. Zastanów się co jest problemem w danej sytuacji i czy masz wpływ na zmianę.
2. Postaw sobie realne cele. Sposób, w jaki stawiamy sobie cele ma decydujący wpływ na efektywność ich realizacji. Formułuj więc cele pozytywne i mierzalne.
3. Zrób plan działania:

– Jakie umiejętności są mi potrzebne do osiągnięcia tego celu?

– Jaka wiedzą powinienem dysponować?

– Co może zahamować postęp?

– Czy istnieje lepszy sposób rozwiązania postawionych zadań?

4. Oceń skuteczność działania.

Asertywne odmawianie, czyli jak zachować się w sytuacji, gdy ktoś namawia Cię do czegoś, na co nie masz ochoty:

1. Po prostu powiedz nie.

– Miej wyprostowana postawę ciała.

– Patrz w oczy osobie, która cię namawia.

– Mów pewnym, zdecydowanym głosem.

Wyraźnie powiedz  nie.

2. Odejdź.

3. Zignoruj.

4. Podaj powód.

5. Zmień temat.

6. Zażartuj.

7. Oburz się.

8. Powiedz komplement

9. Zaproponuj coś lepszego, innego, rzuć wyzwanie.

„Szkoła przetrwania”

Chodzenie do szkoły nie musi być koszmarem. Ba! Może być nawet przyjemnie – o ile poznasz i wprowadzisz w życie kilka patentów. Wtedy na pewno poradzisz sobie w ekstremalnych warunkach szkoły.

Dobra organizacja

Zapakuj plecak i naszykuj ubranie wieczorem poprzedniego dnia. Unikniesz wtedy porannych poszukiwań czystej bluzki i będziesz mógł pomarudzić w łóżku dziesięć minut dłużej.

Szkolna szata

Jak cię widzą, tak cię piszą! To przysłowie jest bardzo prawdziwe. Ludzie oceniają cię po wyglądzie, a w szkole ocena twojego stroju może wpłynąć i na ocen Nie polecam fartuszka, ale twój szkolny strój nie powinien zwracać na siebie uwagi. Źle wpływają na ocenę nauczycieli zbyt krótkie spódniczki, bluzki odsłaniające pępek itp. Ubieraj się modnie, ale nie ekstrawagancko.

Bratnia dusza

Nic tak nie pomaga przetrwać szkolnej niedoli, jak przyjaciel od serca. Jeżeli udało ci się znaleźć taką koleżankę, masz wiele szczęścia! Jeśli nie, to wiedz, że szczęściu można pomóc. Bądź miły, wesoły, uczynny ( poczęstuj kanapką, pomóż w lekcjach ), a koleżanki i koledzy będą do ciebie lgnąć.

Praca domowa na wesoło

Odrabianie lekcji wcale nie musi być przykrym obowiązkiem. Można pogodzić przyjemne z pożytecznym i po lekcjach spotkać się z koleżankami ( każdego dnia u innej). Przysłowie mówi, że co dwie głowy to nie jedna, więc zadania lekcyjne powinniście zrobić w tempie ekspresowym i wystarczy wam czasu na ploteczki.

Szkoła radości

Szkoła może być miejscem, które odwiedza się z przyjemnością. Koniec końców, co może być fajniejszego od spędzania całego dnia z koleżankami i kolegami!. Jednak wiele zależy od twojego nastawienia. Nie myśl o szkole, jak o czymś strasznym, a potraktuj ją jako inną formę zabawy. Zobaczysz, kiedyś jeszcze za nią zatęsknisz…

Szkolny teatr

Marzysz o tym, by stanąć w światłach reflektorów? Na co czekasz? Możesz zostać gwiazdą teatru szkolnego. Jeśli w szkole nie ma czegoś takiego, to sama załóż. Na pewno nauczyciele i dyrekcja poprą twoje działania, znajdziesz też wielu kolegów, którzy zgłoszą się do ciebie po role. A przed tobą stanie szansa zrobienia kariery w szkole, a może i na większą skalę.

Przemóż się i przemów

Jeśli na lekcjach siedzisz cichutko jak myszka i boisz się zabrać głos, bo wydaje ci się, że inni mają więcej do powiedzenia – musisz to zmienić! Nauczyciel docenia nie tylko wiedzę i inteligencję. Aktywność na lekcji może mieć znaczący wpływ na twoje oceny, a i koledzy zaczną cię bardziej szanować za odwagę i własne zdanie.

Pięć wymówek, w które żaden nauczyciel nie uwierzy:

1. Pan/ Pani tego nie zadała!
2. Umiałam, ale zapomniałam.
3. Byłam chora ( na lenistwo).
4. Pies zjadł mój podręcznik.
5. Zapomniałam zeszytu z pracą domową.

Pięć rzeczy, które złoszczą nauczycieli:

1. Spóźnianie się na każdą lekcję.
2. Wpatrywanie się w okno w czasie lekcji. Obecność ciałem im nie wystarczy!
3. Gadanie na lekcji – doprowadza do szewskiej pasji nawet najłagodniejszego nauczyciela.
4. Ciągłe zapominanie podręcznika, zeszytu, czy innych pomocy naukowych.
5. Liściki i śmiechy – nauczyciel to też człowiek, który może pomyśleć, że bawicie się jego kosztem.

SAVOIR – VIVRE· DLA KAŻDEGO CZYLI KULTURA DNIA CODZIENNEGO

UPRZEJMOŚĆ

Obowiązuje nas zawsze wszędzie i wobec każdego. Zyskuje nam sympatię i poważanie w stosunkach międzyludzkich, znakomicie ułatwia nam życie.

Świadczą o tym:

• trzy magiczne słowa: proszę, przepraszam, dziękuję

• łagodny ton tzn. zawsze rozmawiać łagodnym i ciepłym tonem

• uważne słuchanie – przypomina nam o tym stare arabskie przysłowie „ Mamy tylko jedne usta i dwoje uszu”

PUNKTUALNOŚĆ

Zapewnia porządek w naszym życiu i ułatwia wzajemne kontakty międzyludzkie. Dlatego wszyscy chcemy, aby punktualność była cechą wszystkich ludzi.

UŚMIECH

Odzwierciedla on nastrój człowieka, jego stosunek do innych ludzi. Uśmiech jednak uśmiechowi nie jest równy. Spotykamy się z uśmiechem bezczelnym i fałszywym, ironicznym i obłudnym. Nie ułatwia on kontaktów, wręcz przeciwnie – utrudnia je i komplikuje. Uśmiech sprzyja wytworzeniu dobrej atmosfery, łagodzi nieporozumienia – jeśli jest ciepły, przyjacielski, serdeczny i życzliwy.

ŻYCZLIWOŚĆ

Jest niezbędnym elementem w układaniu dobrych stosunków miedzy ludźmi. Brak jej uwidocznia się niemal na każdym kroku. Życzliwość to bardzo dobra cecha człowieka, polega ona na wczuciu się w sytuację innych i chęć okazania pomocy.

DYSKRECJA

Człowiek dyskretny nie wnika w sprawy innych ludzi, gdy jednak zetknie się z nimi, wyczuje, czego nie należy widzieć lub słyszeć i powtarzać innym.

JAK SIĘ PODAJE·RĘKĘ?

Ten symboliczny gest może wyrażać szacunek, przywiązanie, życzliwość, dumę, przyjaźń, obojętność, lekceważenie. Niekiedy kobieta podając mężczyźnie rękę podnosi ją zbyt wysoko, wskazując w ten sposób, że oczekuje ucałowania. Są i tacy mężczyźni, którzy nie całują kobiety w rękę. I jak w takiej sytuacji poczuje się kobieta A jak mężczyzna Gdy nasi znajomi lub przyjaciele siedzą po drugiej stronie , np. stołu, nie wyciągamy ręki ponad stołem. W takiej sytuacji przywitanie ograniczamy do skinienia głową. Gdy nasze ręce są brudne i nie nadają się do podania, grzecznie przepraszamy mówiąc: „ Przepraszam, ale mam brudne ręce”.

KTO KOMU· PIERWSZY PODAJE RĘKĘ?

Kobieta pierwsza podaje rękę mężczyźnie. Starszy podaje rękę młodszemu.

ZASADY UBIORU

Strój powinien być staranny, dostosowany do pory dnia i okoliczności. Świadczy on o zamiłowaniu do porządku, estetyki i daje dobre samopoczucie. Jest oznaką poszanowania, godności własnej i innych.

JAK SIĘ UBIERAĆ?

Wszystkie ubrania powinny być czyste, odprasowane i znajdować się w idealnym porządku. Nie sugerujemy się wyłącznie modą. Przy wyborze ubrań patrzymy na swój wiek, wzrost, kolor skóry, włosów itp. Staramy się dobrać ubiór do każdej okazji. Odpowiednio dobieramy wszystkie dodatki.

JAK ZACHOWAĆ SIĘ PRZY STOLE?

Zachowanie odpowiedniej kultury przy stole polega na nie sprawianiu brzydkiego, odpychającego widoku, niekorzystnie· wpływającego na podstawowe zmysły człowieka – wzrok i słuch.

To znaczy, że nie powinniśmy:

• ·mlaskać

• ·nakładać zbyt dużych porcji na talerz

• nabierać sporych kęsów na widelec

• utrzymywać na swoim talerzu nieład